ପୃଷ୍ଠା:Saptascharya.pdf/୨୭

ବେବିଲୋନ୍‍ରେ ଖୁବ୍‍ କମ୍‍ ବର୍ଷା ହେଉଥିଲା । ତେଣୁ ମୋର ବୃକ୍ଷରାଜିକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖିବାକୁ ଇଉଫ୍ରେଟସ୍‍ ନଦୀରୁ ପ୍ରଚୁର ପରିମାଣର ପାଣି ଉଠାଇବାକୁ ପଡୁଥିଲା । ସେତେବେଳେ ଆଜିକାଲିକା ପରି ପାଣି ପମ୍ପ ନଥିଲା । କ୍ରୀତଦାସମାନେ ଥିଲେ ଏହି ପାଣିଉଠା କାର୍ଯ୍ୟର ଶକ୍ତିଉତ୍ସ । ଏକ ଅନ୍ଧାରୁଆ ଭୂଗର୍ଭ କୋଠରି ମଧ୍ୟରେ ଏହି କ୍ରୀତଦାସମାନେ ଦିନସାରା ଓଜନିଆ 'ପୁଲି'ଗୁଡିକୁ ବୁଲାଇ ବୁଲାଇ ଇଉଫ୍ରେଟସ୍‍ ନଦୀର ପାଣିକୁ ଉଠାଉଥିଲେ ମୋର ଉଚ୍ଚତମ ଶିଖରକୁ । ସମସ୍ତେ ଦେଖୁଥିଲେ ଓ ପ୍ରଶଂସା କରୁଥିଲେ ମୋ ସୁନ୍ଦରତାକୁ । ହେଲେ କାହାରି ନଜର ପଡୁ ନଥିଲା ମୋ ସୁନ୍ଦରତା ପଛରେ ଥିବା ଝାଳ ଓ ଲୁହର ବନ୍ୟାକୁ । ସ୍ଥପତିମାନେ ଖୁବ୍‍ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ଲୁଚାଇ ଦେଇଥିଲେ ଅତ୍ୟାଚାରିତ କ୍ରୀତଦାସମାନଙ୍କୁ ଭୂଗର୍ଭ ଗୃହରେ ।
ମୋତେ ତିଆରି କରିଥିବା ସ୍ଥପତିମାନେ ପାଣିର ମହତ୍ତ୍ୱ ବୁଝୁଥିଲେ । ସେମାନେ ଥିଲେ ବର୍ଷାହୀନ ମରୁପ୍ରାନ୍ତରର ବାସିନ୍ଦା । ସେମାନେ ଚାହୁଁନଥିଲେ ଇଉଫ୍ରେଟସ୍‍ର ଜଳ କୌଣସି କାରଣରୁ ନଷ୍ଟ ହେଉ । ବହୁ କଷ୍ଟରେ ମୋ ଉପରକୁ ଉଠାଯାଉଥିବା ପାଣି ଛାତକୁ ଭିଜାଇ ତଳେ ପଡୁ, ଏହା ସେମାନେ ଚାହୁଁ ନଥିଲେ । ବେବିଲୋନ୍‍ର ସବୁ ନିର୍ମାଣ ହୋଇଥିଲା ମାଟିର ଇଟା ଦ୍ୱାରା । ମୋତେ ବି ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇଥିଲା ପୋଡ଼ା ମାଟିର ଇଟାରେ । ପାଣି ଖାଇଲେ ଇଟା ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ

[[ଫାଇଲ:|387px|page=27]]

ସପ୍ତାଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ୨୭