"ସର ! ମୋର ଆଉ ବେଶୀ ସମୟ ନାହିଁ- ନିକଟ । ଆଜିଯାଏ ମାଆ ମଲେ ସୁଦ୍ଧା ଗେଲବସର ହୋଇ ଥିଲୁ । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର ବିରାଟ ସମ୍ପତ୍ତିର ଭାର ତୋରି ଉପରେ । ମୁଁ ଇଚ୍ଛା କରିଥିଲେ ସମସ୍ତ ଉଡ଼ାଇ ପାରିଥାନ୍ତି- ତେବେ ତୁ ମୋର ପ୍ରାଣର ପ୍ରାଣ ଅଛୁ । ଯାହାପାରିଛି ଢେର୍ ବ୍ୟୟ କରିଛି- ଅବଶ୍ୟ ଅସତ୍ ଭାବରେ ଛଦାମ ବ୍ୟୟ କରି ନାହିଁ- ତୋରି ପାଇଁ ଏହି ଜମି ବାଡ଼ି ଟଙ୍କା ପଇସା ସବୁ ରଖିଗଲି । ମାତ୍ର ମନେ ରଖିଥିବୁ, ମଣି ତୋର ପ୍ରାଣର ବାଳିକା, ଯେପରି ଚିରଦିନ ରହିବ । ତାକୁ ମହତ୍ ସୁପାତ୍ରରେ ଅର୍ପଣ କରିବୁ । ସେ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁମାରୀ । ତାକୁ ତୋର ସମ୍ପତ୍ତିରୁ କିଛି ଦେବୁ । ଜୀବିତ ଥିବା ଯାଏ ଦାସିଆ ଯେପରି ପରମ ସୁଖରେ କାଳ କାଟେ । ଆଉ ତୋ କଥା ନେଇ ମୋର କୌଣସି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ତୋର ବୁଦ୍ଧି ଅଛି- ତୁ କବି- ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ । ତୋର ବନ୍ଧୁ ବିନୋଦ ସେ ମଧ୍ୟ ପରମ ହିତକାରୀ । ତାର ସଂପଦ ବିପଦରେ ବନ୍ଧୁଭାବ ଯେପରି ରକ୍ଷା କରିବୁ । ମୋର ଜୀବନକୁ ଯେତଦୂର ଅନୁଭବ କରିଛୁ, ବୁଝିଥିବୁ ମୁଁ କିପରି ଥିଲି । ମୋ ପରି ଯେ ହେବୁ- ତାର କିଛି କଥା ନାହିଁ- ତୁ ମୋ ଠାରୁ ଉନ୍ନତ ମହୀୟାନ୍ ତେଜସ୍ୱୀ ହେବୁ । ମନେ ରଖି ଥିବୁ, ଦେଶର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ଯଦି ଆବଶ୍ୟକ ହୁଏ, ତେବେ ପ୍ରାଣ ଦେବା ପାଇଁ କୁଣ୍ଠିତ ହେବୁ ନାହିଁ । ମଣିକୁ ତୋ ବେକରେ ବାନ୍ଧି ଦେଇ ଗଲି ।"
ସରୋଜ ଯେତେ ପାଠୁଆ ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ ହେଲେ କଣ ହେବ- ସେ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ କାନ୍ଦି ପକେଇଲା । ଦୂର ଭବିଷ୍ୟତ ତାକୁ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଦେଖାଗଲା । ହାୟ, ସେ ଏ ବିସ୍ତର ଧନ ମଧ୍ୟରେ ଏକାକୀ କିପରି ଚଳିବ ? ମଣି- ସେ ଯେ ପିଲା । ତାର ଅତି କୋମଳ ହୃଦୟ । ଏ ବିରାଟ ଗୃହ ତ ଶ୍ମଶାନ ହୋଇଯିବ । ପିତା ! ତମେ ଯାଅନାଁ, ସୁକୁମାର ପୁତ୍ରକୁ ଛାଡ଼ି
