"ଆଛା, ମୁଁ ଯଦି ୧୫ ଦିନ କୁଆଡ଼େ ଯାଏ ?" 'ନା' ତମେ କିଆଁ ଯିବ ? ଗଲେ ମୋତେ ରହିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ଭୟ କଣ ?"
"ନାଁ ମଣି ! ବଡ଼ କଷ୍ଟ ହେବ- ଆଛା- ମୁଁ ଗୋଟିଏ ପ୍ରସ୍ତାବ କରୁଛି, କିପରି ହୁଅନ୍ତା ? ତୋର ମନ ପାଇଲେ କହିବି ।"
"ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ- ଯାହା ତମେ କହିବ, ସେଥିରେ ମୋର ମନ ପାଇବ ନାହିଁ ।" ମଣି ଆଉ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲା ନାହିଁ, ବୁଲାଇ ଆଣିଲା । ସରୋଜର ଏତିକି ବେଳେ ଗୋଟିଏ କଥାରେ ପୂରା ବିଶ୍ୱାସ ଆସିଲା । ତାର ସନ୍ଦେହ ଦୂର ହୋଇଗଲା ।
ସେ କହିଲା- "ମଣି ! ମୋର ବାପାଙ୍କର ଭଉଣୀ ଯେ ମୋର ପିଉସୀ ଅଛନ୍ତି- ସେ ବୁଢ଼ୀ ଲୋକ । ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଝିଅ । ସେ ଶାଶୁ ଘରେ ତାର ଥାଏ । କେବେ କିମିତି ଅବା ମାଆ ପାଖକୁ ଆସେ । ପିଉସୀଙ୍କୁ ଆଣିବା କି ? ସେ ଖାଲି ଘରେ ବସିଥିଲେ ଆମର ସାହାସ । ସବୁ କଥାକୁ ଗୋଟାଏ ହାଁଭର ସେ ହେବେ । ଘର ଚଳେଇବା କଥା ପାଠପଢ଼ାରେ ହୁଏ ନାହିଁ । କଣ କହୁଚୁ ?"
ଏହା କହି ସାରି ସେ ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ଜେମାର ହାତକୁ ଟିକିଏ ଟାଣି ଦେଲା । ସେହି ଟଣା ଭିତରେ ଜେମା କି ଅନୁଭୂତି ଲାଭ କଲା, ତାହା ସେ ଜାଣେ । ଦୂର ଭବିଷ୍ୟତର ଅନ୍ଧକାର କିଏ ଦେଖିଥାଏ ? ସମସ୍ତେ ତ ବର୍ତ୍ତମାନର ଆନନ୍ଦରେ ବିଭୋର । ହସି ଦେଇ ଭାଇକୁ କହିଲା- "ଭାଇ ! ମୁଁ କଣ ନାହିଁ କରୁଚି, ଅଧିକ ଭଲ ହବ ନା । ପିଉସୀ ଆସିଲେ ଘର ସମ୍ଭାଳିବେ, ଶିଖାଇବେ । ତାଙ୍କୁ ଆଣ । ଥରେ ପରା କହିଚି ତମ କଥାରୁ ମୁଁ ତିଳେ ଘୁଞ୍ଚିବି ନାହିଁ ?"
