ଶଂସତି କବିତାଂଶଟିର ରଚିୟିତା କିଏ ଜାଣିବା ବା ଅନୁମାନ କରିବା କଷ୍ଟର ନୁହେଁ।ବକୁଳ ବନର କ୍କୁଳକବି ଗୋଦାବରୀଶ ସତ୍ଯବାଦୀ ବନବିଦ୍ଯାଳୟର ସୁନ୍ଦର ଶ୍ଯାମଳ ପରିବେଶରେ ଚପଳକୋମଳ ଛାତ୍ର ମାନଙ୍କର ମଧୁର କଳ ରୋଳ ରେ ହୋଇଛନ୍ତି ସୁଗ୍ଧମୋହିତ|ଏହା କବି ମାନଙ୍କର କେବଳ ଏକ ଆବେଗ ନୁହେଁ,ଏହା ତାଙ୍କର ଅନ୍ତରର ଅଭୀପ୍ପା|ଏହି ଅନୁଷ୍ପାନ"ମନୁଷ୍ୟଗଣକାରଆଖାନା"ଓ ସବୁଜ ଛୁରିଆନା ଦଳକୁ କୁଞ୍ଜ ତାଙ୍କୁ ସାରାଜୀବନ ସେଠାରେ ଅତିବାହିତ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରେରଣା ଦେଇଛି|ତାର ପବିତ୍ର ଭୁମିରେ ସେ ନିଜର ଶରୀରକୁ ଶେଷରେ ମିଶାଇ ଦେବାକୁ ମନ କରି ଗାଇଛନ୍ତି;
ମାଗି ମୁଁ ମେଲାଣି ଜୀବନ ସାଯୟାହ୍ମେ ମୁଦନ୍ତି ମୁଁ ନେତ୍ରେ ବେନି, ଏ ଭୂମିର ମାଟି ମାଟିରେ ମିଶାଇ ରଖିବି ମୋ ତନୁ ଘେନି|
ଆଦର୍ଶ ଗୁରୁକୁନିର ପାଣିପବନ,ପ୍ରକୃତିପରିବେଶ ସ ହିତ ତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ତ ଥା ହାଦ୍ଦିକସମନ୍ଧ ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥିଲା|ଉତ୍କଳମଣି ଗୋପବନ୍ଧୁ ଥିଲେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଜଣେ ଅସାଧାରଣ ମହାପୁରୁଷ;ସେ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଆତ୍ମଜୀବନୀରେ ଲେଖିଥିଲେ,"ଗୋପବନ୍ଧୁ ବାବୁଙ୍କ ମୁହଁର ଲାବଣଣ୍ଯ,କଥାର ମାଧୁରୀ,ହସର ସାରଲ୍ଯ,ଆଖିର ଜ୍ଯେତି,କପାଳର ତେଜ ଓ ଯୁକ୍ତିର ଗାରିମା ,ସରଳ ତେଜିୟାନ୍ ତରୁଣ ପ୍ରାଣକୁ ଚୁମ୍ବକ ପରି ଟାଣି ନିଏ"
ଭାକ୍ତ କବି ମଧୁସୁଦନଙ୍କ ପରାମର୍ଶକ୍ରମେ ସତ୍ଯବାଦୀର ବଲୁକ ବନ ଏକ ସାର୍ଥକ ଜାତୀୟ ବିଦ୍ଯାଲୟ ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ବିବେଚିତ ହେଲା|୧୯୧୧ମସିହାରେ ଏଠାରେ ଯେଉଁ ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଟାନଟି ଗଢି ଉଠିଥିଲା,ଗୋଦାବରୀଶ୍ ଏମ।ଏ ପରିକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବାର ପରେ ଗୋପବନ୍ଧୁଙ୍କ ବ୍ଯକ୍ତିତ୍ୱ ଓ ଆଦର୍ଶର ଚାମ୍ବକୀୟ ଆକର୍ଷଣରେ ଆସି ସେଠାରେ ଜଣେ ସାଧାରଣ ଶିକ୍ଷକ ଭାବରେ ଯୋଗ ଦେଇଥିଲେ ୧୯୧୩ ମସିହାରେ|ସେ ଚାହୁଁଥିଲେ ଚକ୍ର ଅର୍ଥକାରୀ ଓ ଆଡମ୍ବରପୁର୍ଣ୍ଣ ପଦପଦବୀ ମଧ୍ଯରୁ ଗୋଟିଏ ବାଛି ପାରିଥାନ୍ତେ|ଆଧୁନିକ ସମାଜର ଭୌତିକ ମୋହ ମତାରେ ଜଲାଞ୍ଜଳି ଦେଇ ସେ କେବଳ ମହାନ୍ ଆଦର୍ଶ ଓ ମୂଲ୍ଯବୋଧରେ ଅନୁପ୍ରେରିତ ହୋଇ ନଥିଲେ,କିଶୋର ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ଗ ହଣରେ "ସରଳ ଜୀବନ ଓ ଉଚ୍ଚ ଚିନ୍ତନ"ର ଅଦର୍ଶରେ ଜିବନ ନିର୍ବାହ କରିବାକୁ ସ୍ଥିର କରିଥିଲେ|ସେ
୬୮
