ଅଙ୍ଗରେ ଅଗ୍ନି ବେଢ଼ନ୍ତେ ବସ୍ତ୍ର ପକାଇ ପୋଡ଼ି ଭୟରେ ସଭା ମଧ୍ୟରେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ହେ ।୭। ସଭାରେ ଥିଲେ ବହୁତ ଜନ ହସିଲେ ମୁଖେ ଦେଇ ବସନ ଦ୍ରୋଣ ବୋଲନ୍ତି କୁରୁରାଜନ ବଚନ ଶୁଣ ହେ । ପରକୁ ଯେହୁ ଚିନ୍ତଇ ମହ ତାହାର ମନ୍ଦ ଚିନ୍ତେ ଗୋବିନ୍ଦ ଅନ୍ତଃକାଳରେ ସେହି ଲଭଇ ଅତି କଷଣ ହେ । ତୁ ନୃପନାଥ ମନେ କଲୁ ଗରବ ହେ । ଗର୍ବ ଗଞ୍ଜନ ବାନା ପ୍ରଭୁ କେଶବ ହେ । ସଭାର ତଳେ ଦ୍ରୌପଦୀ ଆଣି ବିବସ୍ତ୍ର କଲୁ ନୃପତିମଣି ତୋହର କୁଳବଧୂ ଉଲଗ୍ନ ଦେଖିଲେ ସର୍ବ ହେ ।୮। ଏମନ୍ତେ ଦ୍ରୋଣ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ଶୁଣିଣ ସେହି ନୃପତିମଣି ଜୋକ ମୁଖରେ ଲବଣ ଜାଣି ହେଲା ମଉନ ଯେ । ଡଗରମାନେ ଦହନ ଯାଇ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ରର ଅଗ୍ରେ ଜଣାଇ ଭୋ ଦେବ ତୁମ୍ଭ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତନୟ ମହିମା ଶୁଣ ହେ । ଯୁଧିଷ୍ଠି ଦେବ ସଙ୍ଗେ ପଶାରେ ମାତି ହେ । ରାଜ୍ୟ ଧନ ଭଣ୍ତାର ସମସ୍ତ ଜିତି ହେ । ସଭାର ତଳି ଦ୍ରୌପଦୀ ଆଣି ବିବସ୍ତ୍ର କଲା ନୃପମଣି ନେତ୍ରେ ଚାହାନ୍ତେ ସତୀ ପୁର ଦହନ୍ତି ଯେ । ଶୁଣି ବୋଲଇ ଅନ୍ଧ ରାଜନ ମୋହର ବଂଶ ହେଲେ ନିଧନ କୁଳବଧୂଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରେ ଘେନିଯାଏ ନରେଶ ଯେ । ହସ୍ତରେ ଘେନି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଥାଳୀ ସୁବେଶ ହୋଇ ଚଳିଲେ ବାଳୀ ଜୟ ଶବଦ ଦେଇଣ ହେଲେ ଦ୍ରୌପଦୀ ପାଶ ହେ । ବନ୍ଦାପନା କରିଲେ ମାନ୍ୟ ବିଶେଷ ହେ । ବୋଇଲେ ଆଉ ଦେବୀ ନ କରି ରୋଷ ହେ । ସାନ୍ତ୍ୱନା କରି ପୁରକୁ ନେଲେ ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କେ ଆସନ ଦେଲେ ବିବିଧ ଉପହାରେ ତାହାଙ୍କୁ କଲେ ସନ୍ତୋଷ ଯେ । ।୧୦୪। ସେଠାରୁ ଦେବୀ ଗୌରବ ପାଇ ରତନ ପଲ୍ୟଙ୍କରୁ ଓଲ୍ହାଇ ଆନନ୍ଦ ମନେ ନିଜ ସଦନେ ବିଜୟ କଲେ ଯେ । ଆଗ ପଛରେ ଚଳନ୍ତି ଦାସୀ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ବାରୁଣା ଆସି ଭିତରପୁର ରତ୍ନପଲ୍ୟଙ୍କେ ଯାଇ ବସିଲେ ଯେ । ଏ ଯେ କପଟପାଶା ଅମୃତ ରସ ଯେ । ସୁଜନମାନେ ଏହି ରସରେ ରସ ହେ । ନୁହେ ମହତ ଜାତି କୈବର୍ତ୍ତ ଶୁଦ୍ଧ ଅଶୁଦ୍ଧ ନ ଘେନ ଚିତ୍ତ କହଇ ଭୀମା ପ୍ରଭୁ ଚରଣେ ସର୍ବଦା ଆଶ ହେ ।୧୧।
