Jump to content

ପୃଷ୍ଠା:Prabodha Chandrika (1856).pdf/୧୩୬

ଉଇକିପାଠାଗାର‌ରୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ସଂଶୋଧିତ ହୋଇନାହିଁ

ପ୍ରବୋଧ ଚନ୍ଦ୍ରିକା

୧୨ ସଂଖ୍ୟା

୧। ଅଥ ବିଷ୍ଣୁଶର୍ମାକର୍ତ୍ତୃକ ହିତୋପଦେଶଃ

ମନ୍ଥର ସେ ହିତବାକ୍ୟ ଅବଜ୍ଞା କରି ମହଦ୍ ଭୟରେ ମୁଗଧ ହୋଇ ସେ ଜଳାଶୟ ତ୍ୟାଗ କରି ଚାଲିଗଲା ଏବଂ ହିରଣ୍ୟକ, ଲଘୁପତନ କ ଓ ଚିତ୍ରାଙ୍ଗ ଅମଙ୍ଗଳ ଆଶଙ୍କା କରି ସ୍ନେହପ୍ର ଯୁକ୍ତ ମନ୍ଥରର ପଛେ ପଛେ ଗଲେ । ତଦନନ୍ତର ସ୍ଥଳ ମା ର୍ଗରେ ମନ୍ଥର ଗମନ କଋଁ କଋଁ ଅରଣ୍ୟରେ ଭ୍ରମଣକାରି କୌଣସି ବ୍ୟାଧକର୍ତ୍ତୃକ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲା । ତ ହିଁ ଉତ୍ତାଋ ତାକୁ ଧରି ଉଠାଇ ଧନୁରେ ବାନ୍ଧି ଭ୍ରମଣ କରି ଶ୍ରମ ପ୍ରଯୁକ୍ତ କ୍ଷୁଧା ଓ ପିପାସାରେ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ବ୍ୟାଧ ଆପଣା ଗୃହାଭିମୁଖରେ ଚାଲିଲା । ସେଠାଋ ମୃଗ, କାକ ଓ ଈନ୍ଦୁର ବଡ଼ ବିଷର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ତାହା ପଛେ ପଛେ ଗଲେ । ତାହାବାଦ ହିରଣ୍ୟକ ବିଳାପ କଋଅଛି,

ଏକସ୍ୟ ଦୁଃଖସ୍ୟ ନ ଯାବଦନ୍ତଂ,

ଗଚ୍ଛାମ୍ୟହଂ ପାରମିବା ର୍ଣ୍ଣବସ୍ୟ ।

ତାବଦ୍ଦ୍ୱିତୀୟଂ ସମୃପସ୍ଥିତଂ ମେ,

ଛିଦ୍ରେଷ୍ୱନର୍ଥା ବ ହୁଳୀଭବନ୍ତି ।।

ସମୁଦ୍ର ପାରକୁ ଯିବାର ଯେମନ୍ତ ଅସାଧ୍ୟ, ତେମନ୍ତ ଏକ ଦୁଃଖର ଶେଷ ନୋହୁଣୁ ଆମ୍ଭର ଦ୍ୱିତୀୟ ଦୁଃଖ ଉପସ୍ଥିତ ହେଲା; କାହିଁକିନା ଛିଦ୍ର ଉପସ୍ଥିତ ହେଲେ ଅମଙ୍ଗଳ ଅନେକ ହୁଏ ।

ସ୍ୱାଭାବିକଂ ତୁ ଯନ୍ମିତ୍ରଂ ଭାଗ୍ୟେନୈବାଭିଜାୟତେ ।

ତଦକୃତ୍ରି ମସୌହାର୍ଦ୍ଦମାପତ୍ସ୍ୱପି ନ ମୁଞ୍ଚତି ।।

ସ୍ୱାଭାବିକ ଯେ ମିତ୍ର, ସେ ଭାଗ୍ୟରେ ମିଳେ, ଏବଂ ତାହାର ଅକୃତ୍ରିମ ମିତ୍ରତା ବିପତ୍କାଳରେ ସୁଦ୍ଧ ଯାଏ ନାହିଁ ।

ନ ମାତରି ନ ଦାରେକ୍ଷୁନ ସୌଦର୍ଯ୍ୟେ ନ ଚାତ୍ମଜେ ।

ବିଶ୍ୱାସସ୍ରାଦୃଶଃ ପୁଂସାଂ ଯାଦୃଙମିତ୍ରେ ସ୍ୱଭାବଜେ ।।