୨୬ ସୁଲକ୍ଷଣା । - ସରସ୍ଵଜ କହି ଭୀରରଣ କାଞ୍ଚ ପତାକା ଭୁ ଅଯଜ୍ଞର । ଶର ବ୍ୟ କଳ୍ପ ଗୁଭବ ମଦନ ସୀମ ନାହିଁ ପରଶର | ୧୨ | ସସ ଗୁଣ ନ ଥଲେ ଅଣ ଅନୁଗରେ ହାର ମହେଶର ! ସର ଉପର ହାନକ ବହିର ଦାସେ ଦଣ୍ଡ କୁଳଶର | ୧୩ | ଶର ସଂଗ୍ରହ ନାଶି ସମ ପିତୁଳା ନ ଥୁଲେ ମୋହ ପୀଶର । ସମ ଫେଡ କହୁଛି ସାଉନ୍ତାନ ଭଗାରି ପ୍ରଗବାସର | ୧୪ | ସରଷିବମାନଙ୍କ ଏ ଚନ କରଣ ହେଲ ହଂସର । ଶର ଜଣେ ମୁଦ ନଇଲ ବାଲା ହୃଦୟ ଭୀମରସର | ୧୫ | ସରଞ୍ଜନ ହ୍ରାସ ପରକାଶ କରି ହରିଲା ତାପ ଈଶର । ଶରବଣ ତେର ଅଶ୍ରମନ୍ୟ ପୁଷେ ଏ ଘନର ସ୍ପଦ ସର । ୧୬ । ୧୩ § ଟୁନ୍ ! ରଣ ଅଷାରଶୁକ୍ଳ । ଅଦ୍ୟାନୁପ୍ରାସ୍ | ସୁମନେ ଶୁଣ ଏ ଛନ୍ଦକୁ ଧୀରେ । ସହ ପୁଣି କେତେ ପୂନା ଲୁରେ । ସୁମନ ଭେଦରୁ ହୋଇଗ୍ନ ଏକା । ସୁମନଶର ପକାଇଲ ଡକା ! ସରେ ଯୁବସ୍ଥ । ସୁମନସଭି ହର ହୃଷ। ୧ { ପ୍ରାଚୀନୁପ୍ରାସ । ସୁନ୍ଦରକର ଜାଖଣ୍ଡ ପୌରଣ । ସବୁବେଲେ ମାଗୁଥାନ୍ତି ସୁରକ୍ତି ସନ୍ତର ଦେଖୁଥାନ୍ତି ସେ। ମୁର୍ତ୍ତି । ସେ କହ ଏକା ଧରିବେ ଧ ର ! ଶସ୍ୟର କରନ୍ତି । ସ୍ମର କଉଥୁବକ ଆଇଜି । ୨ । ଆଦ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତାନପ୍ରାସ । ସାର ନ ମଣନ୍ତୁ ଶୀଭ୍ ନାସ୍କର । ସର ହୃଦୟ ଗୁଣ ଅସର । ଏଇତ ସମର ସେ ଏକ ଶୂର । ସ୍ମରଣ କଲେ ଏବେ ସଞ୍ଜବେକ ଧ୍ଵଜ । ସଯତ୍ନ ନେବାକୁ କଳ୍ପ କ ସଜ | " ।
