ସରୋଜ ପଚାରିଲା- "ଭାଇ ! ତୁ କେତେବେଳୁ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଚୁ ? ବଡ଼ ଜର ହୋଇଗଲା ।"
ବିନୋଦ କହିଲା- "ଦେହ କଣ ଟିକିଏ ଭଲ ଲାଗୁଚି ? ମୁଁ ଆସିଲିଣି ୧୨ଟ ବେଳୁ ।"
"ଦେହ ଭଲ ଲାଗୁଚି ! ଏବେ କେତେଟା ବେଳ ହବ ?
"ତିନିଟା"
"ଓ ହୋ ! ତୁ କଣ ସେତେବେଳୁ ମୋ ପାଖରେ ବସିଚୁ ? ଯା, ମୁଁ ତ ଭଲ ହୋଇଗଲିଣି ।" ଏହା କହି ଟିକିଏ ଉଠି ବସିଲା । ବିନୋଦ ଦାନ୍ତ ଘସାଇ ଦେଇ ଖଣ୍ଡେ ଲେମ୍ବୁ ଚାଟିବାକୁ ଦେଲା । ଆଉ କହିଲା, "ତୁ ସକାଳ ପହରୁ ଏପରି ପଡ଼ିଚୁ, କା ହାତରେ ଖବରଟା ସୁଦ୍ଧା ଦେଇ ପାରିଲୁ ନାହିଁ ?"
"ଭାଇ ! ମୋର ତ ଆଗ ସକାଳୁଟାରୁ ମୁଣ୍ଡ ବଥେଇଲା; ହଠାତ୍ ଏପରି ଜର ହେବ କିଏ ଜାଣେ ? ଜର ହେଲା ପରେ ମୋର ଚେତା ଚଇତନ କାଇଁ ଯେ ଖବର ଦେବି ? ପିଲାମାନେ ତ ତେଣେ ସକାଳ ଟାରୁ ଚାଲିଗଲେଣି ।"
ଠିକ୍ ଏହି ସମୟରେ ଗୋଟିଏ ଟେଲିଗ୍ରାମ ନେଇ ଡାକ ପିଅନ ହାଜର ହେଲା । ଟେଲିଗ୍ରାମ ନିଜ ନାମରେ ଦେଖି ସରୋଜର ବଡ଼ ସନ୍ଦେହ ହେଲା । ବାପା ଟେଲିଗ୍ରାମ କରିଚନ୍ତି କାହିଁକି ? କଣ କଥା ? ସେ ବିନୋଦକୁ ଫିଟାଇ ପଢ଼ିବାକୁ କହିଲା । ବିନୋଦ ପୁଳିନ୍ଦା ଫିଟାଇ ପଡ଼ି ଶୁଣାଇଲା:-
"ବାବା ଲେଖିଚନ୍ତି ଯେ- ସେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଜି ଗାଡ଼ିରେ କଲିକତା ଚାଲିଯାଇଚନ୍ତି । ତାଙ୍କର କାମ ବଦଳିହୋଇଚି- ଘରେ ଚାକର ବାକର ଛଡ଼ା ଅନ୍ୟ କେହି ନାହାନ୍ତି- ମଧୁଆ ସାଥିରେ ଯାଉଚି- ଯେମାମଣିକୁ
