ଗୋବର ଗୋଟେଇ
"ହଇରେ ବାପ ! ତୁ କଥାଟା ବୁଝିଥିବୁ । ସରୋଜ ତ କଥାଟା ଖୋଲି କହିଲା ନାହିଁ, ଖାଲି କହିଲା- ପିଉସି ! ମୋର ବିବାହ ଆସନ୍ତା ଶୁକ୍ଳ ଦଶମୀକୁ ହେଉଛି- କଣ ପାଡ଼ୁଷୀଘରେ କଲେ ନାଁ ପୁରୋହିତଙ୍କ ଘରେ କଲେ ? ଶୁଣୁଚି ସବୁ ପରା ବାମନ ମିଶ୍ର କରୁଚି ? ଆଲୋ ମା, ଆଲୋ, ବାମନ ମିଶ୍ର ତ ମୋର ଛାଇ ଦେଖି ପାରେ ନାହିଁ । କଣ କଥାଟା କହିଲୁ ବାପ ?"
ବିନୋଦ ମୁରୁକିହସା ଦେଇ କହିଲା- "ନାଇଁ ଏଇ ପାଖରେ କେଉଁଠି ବିଭା ହେଉଛି । ସେ ସ୍କୁଲରେ ପାସ୍ କରିଚି-
"ଆରେ କଣ ଖିରସ୍ଥାନିଆ କିରେ- ଆଉ ପାଠ କିଏ ପଢ଼ିଚି ମ ? ଦୁଃଖୀ କି ଲାବ କେହି ତ ପାଠ ପଢ଼ିନାହାନ୍ତି ! ଆଉ କିଏ, କଥାଟା ଖୋଲି କହମ ? ଏତେ ଲୁଚାଲୁଚି କିଆଁ ? ଏଠି ଆଉ କିଏ ଅଛି କି ?"
ବିନୋଦ କହିଲା- "ହଁ, ଗୋଟିଏ ଅଛି- ସେ ଭାରି ସୁନ୍ଦରୀ, ଭାରି ବୁଦ୍ଧିମତି-ଭାରି ଶିକ୍ଷିତା । ତା'ଠୁ ବଳି ପିଲା ଏ ରାଜ୍ୟରେ କେହି ନାହିଁ ।"
ବୁଢ଼ୀ ଭାବି ଭାବି କିଛି ଥଳକୂଳ ପାଇଲା ନାହିଁ- "ଆଉ କିଏ ସେ ? କିଏ ତ ଗୋଟାଏ ଖିରସ୍ତାନିଆ ହୋଇଥିବ ? ସୁନ୍ଦରୀ- ମଲା ମୋର, ସୁନ୍ଦର ଆଉ ଦେଖା ନାହିଁ । ଏହି ମଣି ଅଛନ୍ତି ରେ ପୁଅ, ଏ ଘରେ ସେ ଯେମିତି ସୁନ୍ଦରୀ, ସେପରି ସୁନ୍ଦରୀ ହୋଇଥିବେ ?:
ଏତିକିବେଳେ ଖୁବ୍ ସରଳରେ ବିନୋଦ ଟିକିଏ କାଶୀ କହି ଦେଲା- "ପିଉସି ! ସରୋଜ ପରା ମଣିକୁ ବିଭା ହେଉଛି । ଦୋଷ କଣ ? ମଣିପରି ପିଲାକୁ ସରୋଜ ବିଭା ନ ହେଲେ ସାଜିବ ଟିକି ?"
