"ତୁ କଣ ଦେଖି ନାହୁଁ, ସେ ଯେ ଗୀତଟା ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ମଣି ଲେଖିଥିଲା- ତାହା ମୋ ପାଖକୁ ପଠେଇ ଥିଲେ । ଗରିବ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଦେବତା ଅଛନ୍ତି ରେ ! ଦଳେ ସିନା ଜାତି, ସମାଜ ସମାଜ, କହି ମନୁଷ୍ୟକୁ ହୀନ କରି ଥୋଇ ଦେଇଚନ୍ତି; ନଚେତ୍ କୋଇଲା ଖଣିରେ ହୀରା ନାହିଁ କିଏ କହିଲା ? ମାଟିଭିତରେ ସୁନା ଲୁଚି ରହିଚି- ବାହାର କରି ପାରିଲେ ହେଲା ।"
ଦୁଇସାଙ୍ଗ ଏପରି କେତେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲେ । ତା ପରେ ସରୋଜର ପଥି ପାଚନ ହେଲା । ସରୋଜ ସୁସ୍ଥ ହେଲା । ଆଉ ଜ୍ୱର ହେଲା ନାହିଁ । କଲେଜ ଛୁଟି ହେବାର ପାଞ୍ଚଛଅ ଦିନ ଆଗରୁ ଦୁଇ ସାଥୀ ସରୋଜର ଗାଁକୁ ସଳଖିଲେ ।
ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖିଲେ- ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ ଚାକରାଣୀ ପିଲା ରେବତୀ ଏକଦୃଷ୍ଟିରେ ଚାହିଁରହିଚି- ତା ପାଖରେ ତାର ମା' ଛିଡ଼ା ହୋଇ ତାକୁ କଣ କହୁଚି । ଦାସିଆ ଭଣ୍ଡାରୀ (ଚାକର) ଝାଡ଼ୁ ମୁଠାଏ ଧରି ଉପର ମହଲାର ଝରକା ପାଖ ସବୁ ଓଳାଉଚି ।
ଘରେ ପହଞ୍ଚିବା ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆନନ୍ଦର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ । ଚାକର ପୂଜାରୀ ସମସ୍ତେ ମିଶି ପିଲା ବାବୁଙ୍କ ଚର୍ଚ୍ଚାରେ ଲାଗିଗଲେ । ଶ୍ୟାମ ବାବୁଙ୍କ ସଦ୍ ବ୍ୟବହାରରେ ଏହି ଚାକର ପୂଜାରୀ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ସୁନା ପ୍ରତିମା ଥିଲେ । ଦାସିଆ ଭଣ୍ଡାରିକୁ ଯଦି ବାବୁ କହିବେ, 'ଦାସିଆ ! ଏ କଟୁରୀରେ ତୋ ଦେହରୁ ଖଣ୍ଡେ ହାଣି କରି ମୋତେ ଦେବୁଟି- ସେ ଯେପରି ଲୋକ ଝଟ୍ କରି ହାଣି ଦେଇ ଦେବ । ସେ ବଡ଼ ନିମକ୍ ସଚା । ଆଜିକୁ ୩୦ ବର୍ଷ ହେଲା ସେ ଏହି ଘରେ ଚାକର । ଏପରି କୌଣସି ଦିନ କେବେ ସେ ଟିକକ କଥାରେ ନିମକ୍
