ପୃଷ୍ଠା:Typical selections from Oriya literature.pdf/୧୮୯

୧୫୩

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ-ପରିଚୟ

ପଦ ପଚିଶ ପଚାଶ ଯାଏ ସେହୁ ଗଲେ ।
ମୁନିଙ୍କି ନିମନ୍ତି ରାଜା ମନ୍ଦିରେ ମିଳିଲେ ।
ଧୂପ ଦୀପ ନଇବିଦ୍ୟ ବସନ ଚାମର ।
ନାନା ଯତ୍ନେ ପୂଜାକଲେ ମୁନିଙ୍କ ପୟର ।
ଦିବ୍ୟ ଆସନେ ମୁନିଙ୍କି ବସାଇଲେ ନେଇ ।
ବିନୟ ହୋଇଣ ରାଜା ବଚନ କ‌ହଇ ।
ଭୋ ମୁନିପୁଙ୍ଗବ ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବତାପହର ।
ପବିତ୍ର କର ହେ ମୁନି ମୋର କଳେବର ।
କ‌ହ ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣର ସେ ପବିତ୍ର କଥା ।
ତବ ମୁଖୁ ଶୁଣିଲେ ଖଣ୍ଡିବ ଭବବ୍ୟଥା ।
କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଯେ ହରିଣୀର ବପତ୍ତି ।
କାହିଁ ଥାଇ ତାହା ଯେ ଜାଣିଲେ ଶିରୀପତି ।
ସେ କଥା ବିସ୍ତାରି ମୋତେ କହିବା ଗୋସାଇଁ ।
ତବ ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଲେ ଯେ ପ୍ରତେ ଯିବି ମୁହିଁ ।
ପରୀକ୍ଷିତ-ବଚନେ ଆନନ୍ଦ ଶୁକମୁନି ।
ବୋଇଲେ ହୋ ଧନ୍ୟ ରାଜା ଅଟୁ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ।
ଯାହା ପଚାରିଲୁ ଭାଗବତର ଚରିତ ।
ସାବଧାନ ହେଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ନପସୁତ ।
ସୁବାହୁ ବୋଲିଣ ଯେ ଏକଇ ଘୋରବନ ।
ହରପାର୍ବତୀଙ୍କର ସେ ଅଟେ କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନ ।
ତାରାବତୀ ହରିଣୀ ଚରଇ ତହିଁ ନିତି ।
ମହାଦେବ-ପ୍ରସାଦେ ନ ଥାଇଁ ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି ।
ଗର୍ଭବାସ ହେତୁ ତାର ଅଳସ ଗମନ ।
ସଙ୍ଗତେ ଅଛନ୍ତି ବେନି ବାଳୁତନନ୍ଦନ ।
ଦଇବ ବିପାକ କଥା କେ କରିବ ଆନ ।
ଯାହା ସେ କପାଳେ ଧାତା କରିଛି ଲିଖନ ।
ବିଧି ଅନୁସାରେ ହୁଏ କର୍ମର ଉଦିତ ।
କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଜୀବ ହୁଏ ଆତଯାତ ।
ଶୁଭକୁ ଅଶୁଭ ଯେ ଫଳଇ ଦୁଃଖରାଶି ।
ତାହା ନ ଜାଣିଲେ ଜୀବ ନୁହଇ ବଶ୍ୱାସୀ ।
ଫଳଦାତାର କରତା ଅଟନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ।
ମାୟାନର ଆତଯାତ କରଇ ସଂସାର ।
ଏକଦିନେ ହରିଣୀ ବନସ୍ତେ ଚରୁଥିଲା ।
ବିରୂପାକ୍ଷ ଶବର ଯେ ସେ ସ୍ଥାନେ ମିଳିଲା ।